آنوقت ها راه می‏افتادیم . می‏رفتیم این‏ور آن‏ور شهر . خاطره می‏کاشتیم . بلوار فردوس غربی، سهروردی جنوبی ، نرسیده به وصال ، تجریش ، طرشت ، چهارراه ولیعصر ، ......
تو می‏روی استرالیا یا چه میدانم یک جای دیگر، حالا شاید با شمار گاو و گوسفند کمتر ولی همانقدر پر پسرهای زردانبو و دخترهای کک‏مکی. گفتی پنج سال می‏مانی؟حالا نه پنج حتی اگر پنجاه سال هم بمانی سه سال آخر اقامتت هم آلزایمر امانت را ببرد( خدای نکرده‏اش را گفته‏ام) و برگردی اینجا، شاید توی خیابان سهروردی قدم بزنی و ندانی به این خیابان می‏گویند :"سهروردی" ولی هی یادت می‏آید که این خیابان یک ساختمان دارد که بهارخوابش بوی دو تا آدم را میدهد که سه روز طولانی کنار هم بودند و شبهایش را یک نفس سیگار کشیده‏اند خندیده‏اند و دنیا را به هیچ جایشان نگرفته‏اند . حتی شاید به این فکر کنی که پیرمرد هیز ساختمان روبرویی‏اش حالا دیگر مرده‏است و کمی دلت بگیرد .

دوست داشتم دهانم کمی بزرگ‏تر بود، گشادتر بود ، شاید اینطوری خمیازه‏های با کیفیت‏تری می‏کشیدم . آنوقت دوتا خمیازه در روز کفایت می‏کرد نه مثل الان که ماشالا هفت تا خمیازه هم جواب نمی‏دهد. به قول انسان‏های موفق "در زندگی‏ام جلو می‏افتادم" آنهم به سرعت پنج تا خمیازه در روز . کم نیست پسر .

الان داره بارون میاد، اگه علی دایی بره لب‏ پنجره، نه که برکنار هم شده، دلش خیلی می‏گیره که.
-دختری هستم احساسی/ سینه‏چاک علی دایی

if you are not like everybody else, then you are abnormal, if you are abnormal , then you are sick. These three categories, not being like everybody else, not being normal and being sick are in fact very different but have been reduced to the same thing.
-Michel Foucault

استثنائاَ این‏بار، کپی برابر اصل است.

اول از همه این که "پدرِ تو بودن" چیز زشتی‏ست و کلاً "پدر بودن" چیز پسندیده‏ای نیست. پس کسی را به "پدر ِتو ِبودن" متهم نکن.
و دوم اینکه آزمایش دی‏ان‏ای خر است.
و مسلماً این حقیقت که تو دقیق و درست به اندازه‏ی پدر شناسنامه‏ای‏اَت "پدرسوخته"ای نه بیشتر –که امکان ندارد، به هر حال پدرسوخته‏گی هم برای خودش افقی دارد، هرچند دورازدست ولی دست‏یافتنی – و نه ذره‏ای کمتر، نمی‏تواند از سر اتفاق باشد.
ظاهر قضیه با واقعیت امر همخوانی دارد.شک نکن.